วันปฏิรูปศาสนาคือวันอะไร? (What is Reformation Day?)

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในวันเดียวสามารถเปลี่ยนแปลงทั้งโลกได้ วันที่ 31 ตุลาคม ปี1517 มีนักบวชและนักปรัชญาคนหนึ่งที่ชื่อว่ามาร์ตินเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขารู้สึกอึดอัดใจกับคริสตจักรของเขาที่อยู่ในกรุงโรม เขารู้สึกไม่เห็นด้วยอย่างมากในเรื่องที่จะมีการขายใบไถ่บาปซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในคริสตจักร เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นนั้น สามารถจะนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ได้เลย ให้เรามาเริ่มพบกับตัวละครแต่ละตัวในเรื่องนี้ด้วยกัน 

เรื่องเริ่มต้นมาจาก การที่มีหัวหน้าบาทหลวงคนหนึ่งที่ชื่อ อัลเบิร์ท แห่งไมนซ์ ซึ่งตามกฎของคริสตจักรแล้วอายุของเขาน้อยเกินไปสำหรับตำแหน่งนั้น  และถึงแม้เขาจะได้เป็นหัวหน้าของบาทหลวงที่อยู่ในคริสตจักรบริเวณใกล้เคียง เขาก็ยังต้องการที่จะเป็นหัวหน้าบาทหลวงสูงสุดของเมืองไมนซ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผิดกฏของคริสตจักรด้วยเช่นกัน อัลเบิร์ทได้ยื่นความประสงค์ของเขาต่อสันตะปาปาลีโอที่ 10  ลีโอที่ 10 มาจากตระกูลเดอแมดีซี ซึ่งเป็นตระกูลที่มีอำนาจและหลงใหลในศิลปะ สันตะปาปาลีโอที่ 10 ได้ให้ศิลปินที่มีชื่อเสียงอย่างราฟาเอลและไมเคิลแอลเจลโลเข้ามาช่วยตกแต่งคริสตจักร เขาได้ใช้งบประมาณจำนวนมหาศาลในการทำสิ่งนั้นซึ่งส่งผลให้การเงินของเขามีปัญหา

เมื่ออัลเบิร์ทแห่งไมนซ์เข้ามายื่นเจตจำนงในเรื่องนี้ สันตะปาปาลีโอที่ 10 ก็พร้อมอยู่แล้วที่จะตกลง หลังจากที่อัลเบิร์ทได้รับการเห็นชอบจากสันตะปาปาแล้ว เขาก็เริ่มขายใบไถ่บาปที่สามารถไถ่บาปได้ ทั้งบาปในอดีต ปัจจุบัน และในอนาคต เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้นักบวชอย่างมาร์ติน ลูเธอร์รู้สึกทนไม่ได้ เขารู้ว่าเงินไม่สามารถซื้อหนทางที่จะพาเราไปสู่สวรรค์ได้ ลูเธอร์จะต้องทำอะไรซักอย่าง

แต่ทำไมถึงต้องเป็นวันที่ 31 ตุลาคมด้วย ตามปฏิทินของคริสตจักรแล้ว วันที่ 1 พฤศจิกายน นับว่าเป็นวันที่มีความสำคัญต่อคริสตจักรเพราะถือว่าเป็นวันสมโภชนักบุญทั้งหลาย

ในวันที่ 1 พฤศจิกายน ปี 1517 จะมีการรวบรวมอัฐิของผู้ที่ล่วงลับไปแล้วมายังเมืองวิทเทนเบิร์ก ซึ่งเป็นบ้านเกิดของลูเธอร์ ผู้แสวงบุญมากมายจะเดินทาง เข้ามาเพื่อกราบไหว้ และอธิษฐานเผื่อดวงวิญญาณของพวกเขาเอง เพื่อที่จะช่วยลดระยะเวลา(เป็นหลายร้อยปีหรือ หลายพันปี) ที่ดวงวิญญาณพวกเขาต้องอยู่ในไฟแห่งการชำระก่อนที่ดวงวิญญาณของพวกเขาจะได้ไปสวรรค์ จิตใจของลูเธอร์ยิ่งกลัดกลุ้มมากกว่าเดิม เพราะว่าเขารู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นล้วนแต่ไม่ถูกต้องเลย

ในวันที่ 31 ตุลาคม 1517 นักปรัชญาที่ชื่อ มาร์ติน ลูเธอร์ คนนี้เอง ได้หยิบปากกาขนนกขึ้นมาจุ่มลงไปในขวดหมึก และเริ่มเขียนข้อโต้แย้ง 95 ข้อขึ้นมา โดยมีเจตนาที่จะจุดชนวนการอภิปรายโต้แย้งขึ้น เพื่อให้เหล่าบรรดาพี่น้องในความเชื่อในคริสตจักรของเขาแสวงหาความจริงฝ่ายจิตวิญญาณแต่ข้อโต้แย้ง 95 ข้อนั้นได้จุดชนวนมากกว่าแค่การโต้แย้ง แต่มันเปิดเผยให้เห็นว่า คริสตจักรในยุคสมัยนั้นเสื่อมเกินกว่าที่จะฟื้นฟูได้ การปฏิรูปต่างหากเป็นสิ่งที่คริสตจักรต้องการ คริสตจักรและโลกของเราจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป

หนึ่งในข้อโต้แย้งของลูเธอร์ได้กล่าวไว้ว่า “สิ่งมีค่าที่แท้จริงของคริสตจักรคือพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์” นี่คือความหมายแท้จริงของวันปฏิรูปศาสนา  พระกิตติคุณภายในคริสตจักรได้ถูกละเลยไปเนื่องจากคริสตจักรให้ความสำคัญกับแบบแผนขนบธรรมเนียมประเพณีต่างๆมากกว่า ขนบธรรมเนียมมักจะนำมาซึ่งระเบียบแบบแผน ข้อปฏิบัติต่างๆที่จะต้องทำตามเพื่อจะได้กลับไปมีความสัมพันธ์กับพระเจ้า พวกฟาริสีเองก็เป็นเช่นนั้น กลุ่มโรมันแคทอลิกในช่วงยุคกลางด้วย พระเยซูไม่ได้ทรงกล่าวไว้หรอกหรือว่า “เพราะแอกของเราก็เหมาะ และภาระของเราก็เบา” วันปฏิรูปศาสนาเป็นวันที่เราเฉลิมฉลองความงดงามในเสรีภาพแห่งพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์

วันปฏิรูปศาสนาคือวันอะไร? มันคือวันที่แสงสว่างแห่งพระกิตติคุณได้ฉายแสงออกไปสู่ความมืด มันคือวันที่กลุ่มปฏิรูปศาสนาโปรแตสแตนท์ได้ถือกำเนิดขึ้น มันคือวันที่ทำให้มาร์ติน ลูเธอร์, จอห์น คาลวิน, จอห์น น็อกซ์ และนักปฏิรูปศาสนาอีกหลายท่าน ได้ช่วยนำคริสตจักรให้พบกับหนทางที่จะกลับไปสู่การยอมรับว่าพระวจนะของพระเจ้าเป็นสิ่งเดียวที่มีสิทธิอำนาจในเรื่องความเชื่อและชีวิตของเรา  รวมถึงได้นำคริสตจักรกลับไปหาหลักข้อเชื่อในเรื่องการตัดสินให้เป็นผู้ชอบธรรมโดยพระคุณเท่านั้น ผ่านทางความเชื่อเท่านั้น และในพระเยซูคริสต์เท่านั้น วันปฏิรูปศาสนาได้จุดประกายแห่งความหวังให้แก่มิชชันนารีที่จะบากบั่นในงานรับใช้ของเขา วันนั้นได้นำไปสู่การประพันธ์บทเพลงนมัสการและการที่ที่ประชุมร่วมใจร้องสรรเสริญพระเจ้าร่วมกัน มันคือวันที่นำเราไปสู่ใจกลางของคำเทศนาและการสอนเพื่อคนของพระเจ้า มันเป็นการเฉลิมฉลองการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของศาสนศาสตร์, คริสตจักร และวัฒนธรรม

เราเฉลิมฉลองวันปฏิรูปศาสนา เพราะวันนี้จะเตือนเราให้ขอบคุณพระเจ้าสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต และขอบคุณนักบวชคนหนึ่งที่ได้กลายมาเป็นนักปฏิรูป แต่มากยิ่งกว่านั้นคือ วันนี้ควรจะเตือนให้เราระลึกถึงหน้าที่ และความรับผิดชอบของเราในการที่จะให้พระกิตติคุณเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำ